Kunststof drijft. Dit is waar ons verhaal begint. Miljoenen tonnen plastic komen elk jaar de oceaan in, van rivieren en kusten, schepen en platforms. De wetenschappers van de wereld hebben het fenomeen bestudeerd en kwamen tot verontrustende conclusies. Plastic bevat synthetische hormonen die vrijkomen wanneer deze breekt. Eenmaal in zeewater hopen toxines zich op in plastic met een dichtheid die een miljoen keer hoger is dan normaal. Vissen en zeevogels slikken het plastic in en uiteindelijk slingert het in ons lichaam. Nog steeds is plastic niet biologisch afbreekbaar. In plaats daarvan raakt het gevangen in enorme draaikolken van afval, genaamd gyres. Een paar daarvan zijn groter dan Spanje en Portugal bij elkaar. Dit weten we tot nu toe. Maar er blijven nog veel vragen over. Wetenschappers hebben gemerkt dat de hoeveelheid plastic in de gyres de afgelopen twintig jaar constant is gebleven, waardoor miljoenen tonnen niet zijn geregistreerd. Waar is het plastic gebleven? We zijn nu op de rand van het oplossen van een mysterie dat een van de grootste ecologische rampen van onze tijd zou kunnen blootleggen.